Dit korte essay over leven in en na de Corona tijd is deel van een reeks essays over Corona geschreven door verschillende leden en sympathisanten van GroenLinks Weststellingwerf. Ieder geeft hier zijn eigen invulling aan. Hoe kijken wij naar dit tijdperk? Je leest het hier. Van meningen, gevoelens, visies en korte rapportages over hoe Corona ons leven heeft beïnvloed. Zsuzsa schreef het tweede deel.
Door: Zsuzsa Ungvari, vrijwilliger en lid van de steunfractie
Foto: https://www.sjirkfotografie.nl/
In het begin denk je het is een ver van mijn bed show want we wonen niet in Brabant. Twee weken later blijkt een hele familie die je goed kent uit het nabij gelegen dorp in quarantaine te zijn. De bloemen leg je voorzichtig voor de deur en je belt aan. Een wat vreemd gesprek op afstand volgt, zij in de deuropening, jij op straat.
Een week later condoleer ik haar met het overlijden van haar nog geen zeventig jaar oude vader. Corona? Hart? Misschien een combinatie van beide.
Inmiddels werk ik thuis, vergaderen met collega’s doen we met Teams of Skype en we voeren onze gesprekken met klanten via beeldbellen met WhatsApp. Dat ik dit kon, wist ik niet.
Ik mis toch de fysieke ontmoetingen met collega’s en klanten, de spontaniteit van ontmoetingen. Werken is nu intensiever, het duurt ook langer. Maar ik ben toch meer thuis en heb toch geen vakantiegevoel, dus maar meer werken.
Ik lees wel meer maar ik wil me overdag toch nuttig voelen. Mensen die alleen zijn en weinig sociale contacten hebben, hebben anderen juist nu erg nodig. Dus wandel ik in mijn dorp met hier en daar een stop bij een alleenwonende, of zomaar een dorpsgenoot om kort bij te praten en te informeren hoe het gaat. Heeft iemand iets nodig? Loop mijn rondje om zwerfafval op te halen, laat de hond uit.
Sinds kort help ik ook drie vluchtelingen met het oefenen van de taal, via WhatsApp beeldbellen. Mensen die in een asielzoekerskamertje in de Coronatijd min of meer opgesloten zitten, alleen zonder familie, nog in onzekerheid of ze wel of niet in Nederland mogen blijven. Een andere is als mantelzorger huis gebonden en zorgend voor zijn beide ouders waarvan de ene dementerend. Nieuwe digitale ontmoetingen die mensen heel blij maakt.
En hoe verder?
Ik hoop en denk dat onze ervaringen de toekomst in positieve zin zullen beïnvloeden. Ik droom van een basic maatschappij met meer menselijke contacten, een lager tempo, zonder streven naar meer en meer spullen en minder verschil in welvaart. Meer solidariteit. Sectoren zouden nu al het eerste voorbeeld kunnen stellen.
Als je hoort dat sectoren enorme groei doormaken, winsten van plus 30%, terwijl andere failliet dreigen te gaan. Stort dan minstens de helft van je extra winst in een fonds voor bijvoorbeeld sectoren van welke je de klanten in schoot geworpen krijgt. Wees solidair, steun mensen en bedrijven in je omgeving!
Like onze Facebook en Instagram voor al onze nieuwe verhalen